مذاکرات سخت ایران و «گروه شش» در حالی در لوزان با «توافق سیاسی» در باب چهارچوبههای توافقنامه جامع هستهای به پایان رسید که یکی از ویژگیهای آن نسبت به دورههای گذشته شفافتر شدن هرچه بیشتر مواضع طرفین بود که اجازه داد مذاکرات با هدفمندی بیشتری دنبال شود. بیتردید عزم عملگرایانه دولتین آقایان روحانی و اوباما در به نتیجه رساندن مذاکرات
تعمیق اختلافات روسیه و اتحادیه اروپا بر سر بحران اوکراین، سرگئی لاوروف را در کنفرانس امنیتی مونیخ وادار به بازطرح این پرسش «تاریخی» کرد که اروپا درصدد ایجاد چه ساختار امنیتی در این قاره است، با روسیه، بدون روسیه یا علیه روسیه؟ سئوالی که در دورههای مختلف تاریخ روابط روسیه و اروپا مطرح بوده است. وزیر خارجه روسیه با اشاره ضمنی به ناخرسندی مسکو از کارگزاری بروکسل برای امریکا
مقدمه سفر وزیر دفاع روسیه به ایران پس از 15 سال و تأکید وی و همتای ایرانی او بر عزم دو کشور برای همکاری امنیتی و نظامی بلندمدت در سطوح دوجانبه و منطقهای که ظاهراً قرار است پس از تدقیق جزئیات، مفاد نهایی آن در سفر احتمالی آقای پوتین به ایران به تأیید برسد،[1] میتواند آغازی بر همکاریهای گستردهتر نظامی باشد.
همچنان که روندها نشان میدهد، برتری غرب به رهبری امریکا در عرصه بینالملل به انحاء مختلف به چالش کشیده شده و روند رو به افول آن در آینده نیز ادامه خواهد داشت. با این وجود،
واشنگتن با پیروی از «راهبردی» کلان و کاربست ابزارها، تاکتیکها و روشهای
مختلف بر حفظ هژمونی خود و بهرهگیری از مزایای آن تأکید دارد. برای تحقق
این مهم، امریکا نه تنها از دولتهای متحد،
هرچند اصطلاح «دیپلماسی عمومی» طی سالهای اخیر بیش از هر زمان دیگری در سیاست بینالملل به گوش میرسد، اما کاربست آن قدمتی به درازای تاریخ دارد و دولتها در کنار تلاش برای تأثیرگذاری بر «دولتهای» دوست، رقیب و متخاصم، اقداماتی را برای فتح قلوب و اذهان «ملتها» نیز در دستور داشته و دارند. در شرایط حاضر، به تبع تغییرات شتابان در نظام بینالملل،
Involvement of the North Atlantic Treaty Organization (NATO) in the ongoing crisis in Ukraine has started a new stage in the confrontation between Russia and the West, which in turn, can help the crisis to develop into more serious dimensions.
Россия и ядерная программа Ирана: геополитические аспекты и последствия
Аннотация:
Конфликт между ядерным Ираном и геополитическими планами Запада на
Ближнем Востоке, является одной из центральных тем мировой политики в
последние годы.
"Россия и переменная "США" в десятилетнем конфликте вокруг ядерной программы Ирана"
Аннотация: Занимая промежуточную позицию, Россия в
десятилетнем конфликте вокруг ядерной программы Ирана старалась
обеспечить свои интересы в обеих сторонах – Иране и Западе.
تعمیق اختلافات میان روسیه و غرب و فشار مضاعف غربیها بر مسکو برای تحقق اهداف تهاجمی خود، به بروز دیدگاههایی در سیاست خارجی این کشور مبنی بر ضرورت تقویت بردارهای جنوبی و شرقی دامن زده است. این رویکرد بیش از هرچیز با هدف تقویت
ابزارها در عرصه خارجی مطمح نظر قرار گرفته، چرا که بسیاری در مسکو بر این
تأکیدند که چالش جاری با غرب در کوتاه
ورود ناتو به بحران اوکراین مرحلهای جدید از تقابل روسیه و غرب در این موضوع است که به نوبه خود میتواند ابعاد گستردهتری به آن ببخشد. این ورود با نامه دیوید کامرون، نخست وزیر بریتانیا به سران ناتو برای
«بازنگری در روابط بلندمدت با روسیه»، ارائه لایحهای در کنگره امریکا مبنی
بر شناسایی اوکراین (به همراه ژاپن و اسرائیل) در شمار متحدان مهم خارج از
سازمانِ ناتو،
«تقابل صفر ژئوپولیتیکیِ» روسیه و غرب در اوکراین که پس از سرنگونی هواپیمای مالزیایی، گسترش درگیریها میان ارتش کییف و جداییطلبان شرق و احتمال مداخله نظامی روسیه در مناطق شرقی این کشور (در قالب نیروهای پاسدار صلح) عمق و دامنه قابل تأملی یافته، را به جرأت میتوان جدیترین تنش طرفین در دوره پساشوروی دانست. هرچند تا پیش از این ترجیح آنها این بود که
Iran-Russia Relations Suffering from Unnecessary Politicization
Geopolitical confrontation between Russia and the West over Ukraine, which has become even more serious following recent downing of a Malaysian passenger plane and further escalation of conflicts in the eastern parts of the country, can be considered the most serious tension in relations
دور دیگری از مذاکرات هستهای ایران و 1+5 موسوم به «وین 6» با پیشرفتهای نسبی پایان یافت و تدوین توافق جامع موکول به ادامه مذاکرات در یک دوره چهار ماهه دیگر شد. نکته قابل تأملی که در این دور و به عبارتی بعد از مذاکرات «ژنو 3» بیش از پیش جلب توجه میکند، گفتگوی مستقیمِ پنهان و پیدای طرفهای اصلی این موضوع یعنی ایران و امریکا است که به باور بسیاری از تحلیلگران موثرترین راهکار دستیابی به توافق است.
Abstract
The article examines the nature, position and scope of action of Russia
over the ten-year conflict of Iran's nuclear program. Although, the
position of this country has been associated with changes in this
period, it has always tried to maintain its benefits from both sides of
the struggle; Iran and the West, simultaneously, by taking a middle
position.
روابط روسیه و غرب که در آغاز دوره سوم ریاستجمهوری پوتین در فضای رکود آغاز شده بود، با تشدید تحولات در سوریه و سپس اوکراین وارد دورهای از تنش مستقیم شده است. هرچند با توجه به پویایی فزاینده شرایط، نمیتوان
با قاطعیت درباره دستآوردهای نهایی روسیه در این دو موضوع سخن گفت، اما
دستکم تا مقطع حاضر، این واقعیت پذیرفتنی است که مسکو یکی از مهمترین
موانع عدم موفقیت غرب در پیشبرد توسعهطلبی خود در این دو جغرافیا بوده و
این خود میتواند دستآوردی برای مسکو تلقی شود.
تحولات اوکراین با همان سرعتی که شکل گرفت و به اعتراضات خشونتبار تبدیل و باعث سرنگونی یانوکوویچ شد، و در پی آن مداخله روسیه و الحاق شبهجزیره کریمه به این کشور را در پی داشت، همچنان حالت پیشبینیناپذیری خود را حفظ کرده و پتانسیل حوادث و تغییرات بیشتر را دارد. این وضعیت ناشی از وجود متغیرهای مختلف داخلی، منطقهای و بینالمللی به
ویژه تقابل روسیه و غرب با منافع متعارض است که پیشبینی تحولات را مشکل
میکند.
The geopolitical conflict and zero-sum game, which is going on between Russia and the West in Ukraine and has become more profound following the reunion of the Crimea Peninsula with Russia, should be considered as just another “juncture” in the unceasing rivalry over power in the international arena. The current faceoff will finally determine the new balance of power as well as political and security arrangements in Eastern Europe